ilk 3 ay biraz kafamı dinleyim, sonra bakarız modunda geçen süreçle başlar. sonra yavaş yavaş kariyer sitelerine göz atılır. uygun bir ilan bulunduğunda; varsa mevcut özgeçmiş büyük gururla askerliği tamamladı olarak güncellenir, yoksa yeni özgeçmiş oluşturulur.
müracaatlar yapılır. günler geçer, her sabah napcam bugün düşüncesi kafada dolaşırken yine aynı pozisyonda bir badi bulunup; seri cafe gezmeleri, şu işimi yapsak bu işe mi atılsak, şunda çok para var bunda böyle kazanırız hesapları başlar. girişimde bulunalacak iş, tutacağınız yerin kirasını duyduktan sonra oracıkta son bulurken, iş ilanlara müracaat yerini tanıdıkların referansıyla bir işe girmeye bırakır ki en zoru da budur.
aylar geçmesine rağmen yapılan müracaatlar ses seda yoktur. artık psikoloji bozulmaya başlar. yeni tanıştığınız herkesin ağzında "memnun oldum"dan sonraki cümle "ne iş yapıyorsun" olur. kendine olan güven git gide azalır. aşırı sosyal olmaktan şikayetler başlar. kimseyle görüşmemeye özen gösterilmeye başlanır. kolay değil. 2 sene olmuştur askerden geleli ama ne iş var ne güç. bir baltaya sap olamamanın hüznü içinde; hayatta söylemem diyeceğin, keşke öğrenci kalsaydım ya da keşke askerliğim bitmeseydi denilir.
