nasıl bir fikirdir ki bu bizi biz yapan bir şeye "yok vallahi çok duygusalsın böyle olmaz zır zır ağlıyosun" edasına bürünmüştür? yahu güzel insan sen hiç mi ağlamadın? doğarkende mi? şu hayata katılırken bile ilk nefesinden sonra ağlayan sen sonra nasıl oluyorda "aaa ama ağlamak acizliktir!" diyebiliyor? ağlayın efendim ağlayın hiç sorun yok; hatta hönkürün çünkü içinizdeki mutsuzluk ancak öyle ufalır, siz güçlü görüneceğim diye kendini kasan ve bu yüzden zamanla duygusuzlaşanlardan olmayın kısaca şu hayatı yaşayın ona uzaktan bakmayın...
