Bir amanın renkleri hayal etmesi gibiydi Sahilin Denizi düşlemesi.Denizler kahramanları , ulaşılmaz ufukları severlerdi. O ise sıradan bir Sahildi.
"Denizinin suları her değdiğinde Sahilimin kumlarına hem fırtınalar kopar dalgalarımda, hem de en güzel dinginlik kalır sularımda. Seni sevmek, Sahilime kavuşmak o kahverengi kumlarında Aşk-ı Lavini bulmak. Ben bunun için varım. Bu Deniz bunun için var
Sahili için."derdi Deniz Sahiline. Zamana, hayata, fırtınalara, mevsimlere inat Deniz Sahili, Sahil Denizi için vardı.
Güneş umutlar için,
Umutlar hayal kırıklıkları için,
Hayal kırıklıkları deneyim için ,
Deneyim hayat için,
Hayat aşk için,
Aşk Sahille Deniz için vardı.
Nerede başladı bu hikâye? Önemsiz. Aşk-ı Lavin hayat için, hayat insanlar için vardı. Öyleyse yazsın yazar
insanlar için, en çok ta Aşk-ı Lavin için.
Geceydi.
Elleri uzandı Sahilin. Gözleri kapalıydı. Ruhu sevişirken Denizle. Gözleri açıldı Aşk-ı Lavinin gözlerine.
Bir çift mavi göz işledi ya ruhuna zaman koptu hayattan.
Gözlerini mutluluğa açtı Sahil.
Gözlerini aşka açtı.
Gözleriyle kavuştu Sahil Denizine.
Yalnız bir kalbin sıradanlığıyla sevdi Sahil Denizi.
Ruhu ruhuna değdiğinde her hücresiyle sevdi Deniz Sahili.
"iki saç teline tapar mı insan?" dedi Deniz Sahiline. Sahil gözlerindeki derinlikten "ben tapıyorum ya"; diye cevap verdi.
Uzandı Deniz Sahilinin saçlarına. Aldığı nefesin her anını kazıdı benliğine. Her duyguyu her anı hissetti o an... Benliğindeki o anla yaşayacağını bilemeyerek...
Geceyle gündüz karıştı aydınlıkta. Bir mahkeme salonunda. Bir kadın var. Bir de adam.
Öne çıktı Deniz. Körü körüne savundu kadını, kadınını.
Kadın hıçkırdı, Deniz bağırdı, Hâkim sustu, karar alındı. Son bir kez dinlendi suçlu.
Affet dedi. Affet Deniz Sahilini. Yer belli, hâkim belli, hüküm belli. Karşı koyamaz ki Sahil. Kaderimizde yazılanı yaşarız. Affet Sahili.
Kalbi koptu. Söküldü yerinden Denizin. Gözlerini Sahile kapadı. Fırtınalara, girdaplara açtı sonra.
Sahilin gözlerinden döküldü denizlerine yaşlar. Doldu taştı Deniz. Koptu fırtınalar Denizde. Bir acı düştü Sahilden Denize.
Denizde ne bir ses ne bir seda.
Sahilden veda sesleriyle.
Ruhundan bir parça koptu Denizin.
Yürüdü, yürüdü, yürüdü.
Gücü tükendiği noktada yasladı başını soğuk çimlere. Beyni koptu sanki. Gökyüzü kayboldu. Yokoldu. Önce aldığı nefes yok oldu. Sonra tekrar oldu. Gözlerini açtı.
Baksa da anlamadı, anlasa da görmedi.
Özledi mi?
Özleyemedi. Özleyecek bir kalbi, varlığına şükredecek bir ruhu yoktu çünkü.
Gözlerini gerçekleşebilecek en güzel hayaline kapadı.
Aşk-ı Lavinine
