film çıkışı güldüm-ağladım tarzı yorumlar yapabilen bir anlayıştır.
ama neden...
içime kaçan karl marx replikleri başrolde yine.
adam-kadın hayatında zaten kaç kere gitti sinemaya ya da gidebiliyor ki. onun sineması evinde, aptal kutusunda. onunla besleniyor, beyaz perde sonuna kadar kapalı.
üç bebe doğurun diyen zihniyet debelene dursun, bu toplum orta halin de altında. çoğu yerde sinema yok. üç kuruş ayıranlar da gülmek-eğlenmek-kafa yormamak istiyor haliyle. şimdi kalkıp o adam-kadın hayat var'ı mı izleyecek. elbette hayır.
buradaki temel sorun ise hali vakti görece yerinde olanların da düşünmekten-incelemekten-kafa yormaktan kaçması ve pop corn takılması. işte bu sıkıntılı.
basite indirgenmiş şeyler izlemek nihayetinde basite indirgenmiş bir hayatı yaşamak anlamına gelir. tehlike çanları çalmaya başlar. düşünmek çok zahmetli iş çünkü.
belki de bu sebeple mahsun kırmızıgül, şahan gökbakar, mehmet ali erbil filmleri gişe yapıyor.
bilemiyorum. ekonomik nedenler ağır basarken kişisel tembellik de yadsınacak boyutta değil.
bildiğim, daha 40 fırın ekmek muhabbetinin bu konuda da devam edeceği.
