Ben bir tanesini hatırlıyorum platonik aşklarımdan. Sadece o. Silinmiş diğerleri aklımdan. Hayret verici olan eskileri beş on günde geçip giderlerdi hayatımdan. Onu unutamayalı ise tam bir yıl oldu. Bir yıldır yüzünü bile görmedim ama dün gibi hafızamda. Düşünemiyorum ondan başkasını, onu her hatırladığımda aklıma keşke yalnız olsaydık bir yerde fikri geliyor. Ne biliyim Büyükada, Bodrum veya... Evrenin başlangıcı da bitişi de o benim için. Karmakarışık denklemlerimin çözümü, hastalığımın tedavisi onu düşünmek sadece, onunla geçirdiğim hayali dakikalar tek gerçek belkide... Sadece yanımda olsun istiyorum bazen, bazense sadece düşüncelerimde olmasını istiyorum. Ne istersem isteyeyim gülümseyen o yüzünü görüyorum. Hemen kapatıyorum gözlerimi onunkileri daha net görebilmek için. Bütün evrenin ışığı onun gözlerine toplanmış paylaştıklarını kapayım istiyorum. Birdenbire bir eksik olduğunu farkediyorum. Sesini duyamıyorum.Neyseki aşık olmak için tek bir şey yetiyor insana. Tekrar karşılaşırsak sesini de isteyeceğim ondan, daha çok aşık olabilme için, verecektir mutlaka sesini hangi insan daha çok sevilmek istemez ki?
Gece gece insana bu duyguları yaşatan insanötesi duygu.
