çocukken, yani bildiğiniz altına işeme yaşlarında annemin aldığı, hemen arkasından ablamın elimden kaptığı değerli mabettir. ablam çok sevdiği için değerli sandığım postmodern ciks cipstir kendisi. sonra yıllar geçer, o küçük ama gururlu adam rolündeki ben, koşarak karfura girerim.. artık zamanı gelmiştir, koşarak pringles alırım ve kulaklığımda zafer müziğiyle pringles yerim. sonra ne mi olur, bir halt olmaz efendim. sonuçta cipstir işte. azcık daha fazla peynir kokuyormuş galiba.
(bkz: Açım lan! bana pringles usulü rosto verin!)
