lokantada çocuklarını unutup, arabaya binip yanıma kurulan dayım ve yengemin bir anlamda girdikleri kategori. hadi alışverişte o heyecandan kargaşadan unutursun belki o çocuğu da yemekten sonra neden? sonra o çocuklar hiç çocuk olamıyorlar; 4 yaşındaki çocuk kendi pantalonunu kendi katlıyor, üstü pislenince "bu pis oldu beni içeri gidip değiştireyim" diyor. sizin ise elinizden bir şey gelmiyor, gelemiyor çünkü o küçük çocuğa "sen daha çocuksun yapma böyle!" diye haykıramıyorsunuz ve o ebeveynlere kızamıyorsunuz "kendinize gelin büyük gibi davranın, yeter bu kadar çocukluk!" diyemiyorsunuz. boğazınızdaki düğümlerle öylece bakıyorsunuz o minik bedene anlık sefkatlere sığınıp, anlık sevinçler yaratmaya çalışıyorsunuz. bir zaman sonra koca bir herif olduktan sonra bile oyuncaklara göz öldüreceğini, karısından analık bekleyeceğini biliyorsunuzda bilmiyormuş gibi yapıyorsunuz, bir nevi evcilik oyunu oynayarak.**
