bütün kadınların ağladığını sanardım. ama baktım ki benim kadar ağlayanı da yokmuş çevremde.
peki ben ağlayınca ne oluyordu? bunca zamandır akan gözyaşları benden boşaldı gitti de hiç bir şey mi öğretmedi? öğretti.
artık büyüdüğümü hissediyorum, ha ağlıyormuyum evet ağlıyorum ama eskisinden daha büyüğüm ben, daha sıkıcıyım, daha sıkılganım. zırhım delinmiş, ama eskisi gibi takmıyorum da korkmuyorum da, artık kendimi savunmaktan yorulmuşum, kötülerle savaşmaktan o kadar yorulmuşum ki hatta onların kötülükleriyle örtmüşüm bende kendimi.
daha çabuk vazgeçer olmuşum, daha zor beğenir olmuşum. aşk'a inanışım değişmemiş ama, aşığa karşı daha bir şüpheci olmuşum.
ölüme inanmaya başlamışım, bir gün herkesin öleceğini, bir gün danışmada oturan suratsız sekreter'in yaşına gelip onun gibi olacağımı, her tatilin biteceğini, her güzel günün o günü yaşarken değil de, daha sonradan güzelliğini fark edeceğimi, geleceğin hiç de hayallerimdeki gibi olmayacağını, hayalimdeki gelinliği hiç bir moda evinde bulamayacağımı, çocuklarıma çok iyi bir anne olamayacağımı, işim de hiç de yükselemeyeceğimi düşünür olmuşum.
ha herşey mi böyle kötü olacak, bilmiyorum. ama önceleri sadece hayallerim olduğunda mutlu olurdum, aksi düşünülemezdi.
işte ben ağlayınca bunu öğrendim, hayaller güzel kurmaya da devam ama bir de tam tersi olanları kuruyorum ki kafamda, artık hangisi gerçek olursa. istediklerimin olmamasına da alıştım ben ağlayınca.
