söylememek veya söyleyememek... aslında söylememek de söyle-ye-memekten kaynaklanır... dünyanın en boktan ikinci durumudur*... arada problemler vardır, bazen farklı dünyaların insanısınızdır, bazen problem karşındakinin ta kendisidir, bazen çevrenin vereceği tepkiden korkarsın, bazen de götün yemez boştan yere işte... için sıkılır, bunalırsın, kimseye etmezsin şikayet, ağlarsın sen haline... birilerinin yanında iyisindir yalandan da olsa gülersin, ama yalnız kalınca geceleri kahır çekmeye başlarsın... arkadaşın sigaradır, ara sıra bira... çoğu zaman da hayallerin... hayallerde yaşıyor bazı ibneler sözü kesinlikle senin için söylenmiştir... gel zaman git zaman en yakın arkadaşın sende bi bokluk olduğunu anlar, sormaya başlar, yok birşey dersin, ama adam en yakın arkadaşın; bırakmaz seni öyle... zorlar anlatman için... söylemek için çırpınırsın ama beceremezsin... ''bi kız var'' dersin ama gerisini getiremezsin, ''benim evin orda oturan bi kız var'' diye uydurursun, esas kızı söyleyemezsin, götün yemez hergün aynı sınıfta okuduğun kızın ismini vermeyi... böyle geçiştirirsin herşeyi de, zaman da akıp geçiverir öylece... lise biter, üniversiteye gidersin, içinde binbir sıkıntı, kız uçup gitmiştir zaten, sende hiç açılamamış olmanın ezikliği... aradan yıllar geçer, yara kabuk bağlamış yavaş yavaş, facebook diye bir zımbırtı duyarsın, ilk aradığın kişi ''o'' olur, alırsın en feykinden* bir isim, yıllarca içinde tuttuğun şeyi dökersin mesaja... tabi götün yemez gerçek ismini vermeye... ''kim olduğum önemli değil, sadece sana deli gibi aşık bir adam vardı ve hep bunu söylemek isterdi'' dersin, cevap gelmesini beklemeden, hem facebooktaki sahte hesabı hem de gönlündeki asıl hesabı kapatıp kendi yoluna gidersin... *
