kadirşinas ve naif bir insanın, yaşam kaynağı sevdiceğini kaybedebilme ihtimalinin karabasan tezahürü neticesinde bulduğu çözüm. aşkın bir nevi delilik olduğunu düşünürsek hoş görülmesi gereken eylem.
kumarda para kaybetmekten korkmayan bu adam, sözkonusu sevgili olduğunda işi şansa bırakmayacak kadar izzet sahibiydi. çünkü sevgilisine büyük bir aşkla bağlıydı ve o olmadan yaşayamayacağını düşünür, üzerine titrerdi. hatta bir gün yolda yan gözle bakan birinin suratına tuz ruhu dökmüş, kem gözlerden de sakındığını göstermişti.
sevgiliyi kaybetme korkusu öyle benliğini sarmıştı ki, sevgili ölürse kendisi de ölmüş sayılacaktı. eceli gelene kadar yaşamak istiyorsa sevgili kendisinden önce ölmemeli veya ayrılmamalıydı.
kendince müthiş fikrini uyguladığında ruhuna bahar gelmişti. her sabah onu öperek işe gider, her akşam bir kırmızı gül ile eve gelirdi. özel günlerde de çok sevdiği tektaşlardan alırdı. eskisinden çok daha mutluydu adam. sevgiliyi kaybetme korkusunun bir aşkı nasıl gölgelediğini, nasıl huzursuzlaştırdığını şimdi daha iyi anlamış, usulca mumyasının elini tutup hafifçe öpmüştü hiç eksilmeyen aşkıyla.
komşular ihbar edene kadar sürdü adamın bu saadeti, sonra içeri aldılar. mumyanın akibeti ne oldu bilmiyorum.
