Duada iki önemli yön vardır: Cevap vermek ve kabul etmek. Allah yaptığımız her duaya cevap verir ama bu kabul anlamına gelmez. Örneğin; Bir çocuk hastalanır ve doktora gider. Aralarında şöyle bir diyalog geçer: "Doktor amca, bakar mısın?" "Buyur çocuğum, bir şey mi istedin?" "Evet, şu ilacı bana yazar mısın?" "Bakayım, eğer sana uygunsa neden yazmayayım?" Doktor çocuğu muayene eder, hastalığını teşhis eder. Ve reçeteyi yazmaya başlar. Doktorun üç seçeneği vardır: Birincisi: Çocuğun istediği ilaç tam hastalığı içindir, aynısını verir. ikincisi: Çocuğun istediği ilaç hastalığına iyi gelmez, daha faydalı başka bir ilaç yazar. Üçüncüsü: Çocuğun istediği ilaç hastalığına zararlıdır, hiç yazmaz. Duada iki önemli kelime var: Biri cevap vermek, diğeri kabul etmek. Cenab-ı Hak yaptığımız her duaya cevap veriyor. Çocuğun doktora seslenmesi, doktorun da çocuğa "buyur" demesi gibi.
Özetle:
Ama her duamızı kabul etmiyor. Örnekte, çocuğun istediği ilacı doktorun hemen vermediği gibi. Demek ki, cevap vermek ayrı, kabul etmek ayrıdır. insan dua ettiği zaman sesini işiten, yalnızlığını gideren Birisinin varlığını bilmekle rahatlar. Ancak her zaman istediğimizin aynısını vermiyor. Çünkü Allah bizi bizden daha iyi biliyor. Bir defa biz geleceği bilmiyoruz. Yarın ne olacak, başımıza neler gelecek bilemiyoruz. Bütün bunları Allah biliyor. Bunun için bizim hayrımıza, faydamıza, menfaatimize hangisi uygunsa Allah onu veriyor.
