hiçbiri gülümseyemez, lakin herbiri çatır çatır dışkılar.
ihtiyacımız olan tek şey, bu tür hakikatleri gülümseyerek kabul edebilen insanlardır.
bahar geldiğinde kırlarda koşabilirsiniz, lakin uyuyamazsınız. götünüze karıncalar, cildinize yapışkan mahlukatlar üşüşür. taşaklarınız soğuktan büzüşüp, içinize doğru hareketlenir. dönmeniz gereken yer, zaten en başında yola çıktığınız yerdir. karbon soluyup, betonlara sokulmak gündüz romantizminizin ağzına sıçar. çünkü ne kadar ağlarsanız ağlayın uyum sağlayabilen bir mahlukatsınız ve ihtiyacınız tam olarak bu.
gündüzleri meryem'in çocuğu olduğunuza inanabilirsiniz, babanız dahil çevrenizdeki hemen herkes bunu doğrular söylemlerin içine girebilir, lakin bütün bunlar annelerinizin vajinasına organik\inorganik cisimler sokarak haz alma ihtimalini yok etmez. her gün saçınızı tarayıp, cildinizin parlaklığını ve dişlerinizin beyazlık seviyesini kontrol ettiğiniz aynanın dibindeki deodorant şişesi bu eylem için gayet uygundur. fark etmemek için çabalamanıza gerek yoktur. çünkü böyle düşünmek kaderinizdir.
birçoğumuzu delirten de budur, düşünmememiz gereken şeyler birileri tarafından belirlenmiştir ve bunları düşünemeyiz. bunları düşünenleri aşağılayıp, linç etmek devamlılığımız için zaruridir.
kelebekler gülümser, bahar kırlara hayat verir, validelerimiz kutsal, babalarımız kaplandır ve bu baharın ilk kelebek cesedi, çıplak ayaklarımıza yapışmak üzeredir.
