şimdi kendini bir şey sanan ve bir şey sanmayan insanları tartışıyoruz ya aslında ikiside aynı kişidir diye düşünüyorum. birden aklıma geldi ne bileyim.
sabahın 7.50'sinde uyumayıp da burda gezip kendimi ne sanıyorum bak onu da bilmiyorum cidden, hatta buraya niye yazıyorum onu da çözemedim.
her neyse konumuza dönelim, ben kendimi ben sanıyordum, ama ben değilmişim. aslında içimdeki bir başkasıymış. ben aslında başkası olmuşum ama hala kendimdeyim sanıyormuşum.
başımı yastığa koyduğumda anladım diyeceğim yalan söyleyeceğim, her türkte olduğu gibi benimde aklıma tuvalette geldi bu düşünce, ulan dedim kendi kendime, başkalaşmışsın sen haberin yok, sonra bilgisayarın başına geçip sözlüğü açınca farkettim ki doğru düşünmüşüm.
hakikaten, hangibirimiz kendi içimizdeki "ben" ile hareket edebiliyoruz ki değil mi?
kısıtlanmış bir hayatta, bastırılmış duygular ile yaşıyoruz aslında ama haberimiz yok.. faşist diye yaftalanırız diye memleketimizi sevdiğimizi söyleyemiyoruz, entel derler diye pembe giyemiyoruz. aslında başkalaştırılmış bir benliğimiz var bilmiyoruz cidden.
dışardaki mahalle karılarının "ay oğlum sen şu çocuk gibi saç uzatma" diyerek bize küçük yaşta empoze ettikleri hayatı yaşıyoruz, ancak yaşadığımız hayatı tanımlayamıyoruz.
peki biz kimiz ve kendimizi ne zannediyoruz? aslında ben tam şu anda hiçliğin ortasında kaybolmuş bir fikirim..
v for vendetta da bir replik vardı, bu maskenin altında bir fikir var ve fikilere kurşun işlemez diye, ama anladımki fikirlere kurşun işlemiş maske düşmüş, kafamız kurşun delikleri ile dolmuş..
ve neyi savunacağız ki.. işte tam bu arada bu nicke rastladım. aslında bize ciddi bir şey soruyor nicki ile, ben kendimce cevapladım bu yanıtı
