yer yer değişken bir kelimedir peki. etkisi ise bazen inanılmaz güçlüdür. "bir hikayesi olmalı mutlaka" diye düşünür çok kullananlar. anlatmalı mı? bu mu gerek? peki.
tartışmışsanız birisiyle ve artık uzatacak laflar istemiyorsanız, hatta karşınızdakinin suratına bir tane indirmemek istiyorsanız, öncelikle yutkunursunuz ve mümkünse yüzüne bakmazsınız. aile bireyleri, eş-dost farketmez. dilinize dökülmek isteyenler, bir daha onarılması imkansız ilişki bırakacaktır geriye. bunu bilirsiniz ve sadece yutkunmaya devam edersiniz. "bitti mi?" dercesine gözüne bakar ve tamamen bu konuşma sonlansın diye seslendirirsiniz:
-peki!
bazen gerçekten yalnız kalmak istersiniz. iş/okul her ne ise yorgun bir gün geçmiştir ve arkadaş sürekli baskı yapar "gel" diyerek. tüm itirazlarınıza rağmen "küserim" nidalarına girer. üşengeç olduğunuz anlara genelleyebilirsiniz. hiç haliniz yokken birini kırmamak adına kımıldarsınız. on saatte harekete koyulurken de aynı bezgin tonla seslendirirsiniz:
- peki...
bazen canınızı sıkan bir ayrılık kelimesidir. aklınızdan geçenleri söyleyemezsiniz çünkü artık anlamı yoktur. zaten kararlıdır karşınızdaki. bitmiştir her şey. kızgın bir ses tonundan ziyade üzgün, şaşkın bir ses tonu yer alır:
- peki.
bazen hayır diyemeyeceğiniz teklifler vardır. içinizdeki tüm arzu seliyle, hafif gülümser bir eda ile mutluluğunuzu bildirirsiniz. tabiki kışkırtıcıdır bu kez ve uzar gider ağzınızda. başka kelimeye ihtiyaç duymaz:
