bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde ormanın birinde mutlu, huzurlu, özgür hayvanlar yaşarmış...bunların içinde koyunlar, kurtlar, yılanlar, mandalar varmış..bütün bu hayvanların kralı da aslanmış...koyunlar çok safmış, kim ne derse yaparmış..mandalar, güçlü kim ise hep onun yanındaymış..yılanlar çok sinsiymiş kimi görse satarmış..kurtlar dik kafalıymış, kimseye boyun eğmezmiş...aslan çok güçlüymüş,son sözü o söylermiş..her şeye rağmen bütün hayvanlar mutluymuş...çünkü aralarında yabancı yokmuş..herkes kimin ne olduğunu bilirmiş ve ona göre hareket edermiş...aradan yıllar geçmiş, bir gün çakallar gelmiş ormana..çakalların başı gelmiş ve şunları söylemiş: ya bizi de aranıza alırsınız, ya da hepiniz ölürsünüz...aslan sormuş halkına, ne yapalım bunlara...koyun demiş kralım sen ne dersen yaparım...manda demiş kralım ne derlerse yapalım...yılan demiş bence de ne derlerse yapalım,ölüm var sonunda,hiç olmazsa yaşarım...kurt demiş bu oyuna gelmem,kimseye boyun eğmem...aslan demiş pekala gelsinler aramıza....kurt olmaz dese de kabul etmişler kararı..kurt ne derse desin artık yok hiç bir yararı...aradan yıllar geçmiş...mandalar da yılanlar da mutluymuş, istedikleri de buymuş...ne derlerse yapmışlar,hep boyun eğmişler...koyunlar safmış,ne derlerse yaparmış...kurtlar artık usanmış,daha fazla dayanamamış..gitmişler aslana demişler:artık bizden bu kadar, bin kere ölmektense bir kere ölelim..aslan demiş napalım çakalları kovalım..demiş herkese gidelim gerekirse ölelim..arkasından kurtlarla koyunlar gelmiş sadece...manda ile yılan gelmemiş,hemen çakallara yetişmiş..yılan demiş çakala geliyorlar buraya..çakallar plan yapmış,tuzağa düşürmüşler..hepsini oracıkta öldürüvermişler...kurt ölmeye yakın seslenmiş kralına: keşke boyun eğmeseydik,bin defa ölmektense en başında ölseydik.
