tüketimin üretimden önce geldiği, tüketim delisi ülkemizde olması her an muhtemel bir olay.
hatta bir ara benim de başıma gelmiş bulunmaktadır.
bizim orda o sıralar oypa vardı. annemle harıl harıl bir alışveriş sonucu ortaokul çocuğu olan ben, bizzat annemin eşyalarını taşır konumdayken eşyaları arka koltuğa yerleştirmek suratiyle araba bir hop ettirince bizim ki de ben oturdum sanıyor. bir de kapı kapanınca, annem el frenini oynatıyor ve arabayı kaldırıyor.
benim şaşkın bakışlarımın gözü önünde arabayı eve doğru hareket ettirirken görülür en son annecim benim.
ben mi?
ben ise olduğum yerde kalmış hay allah neyi yanlış yaptık acaba bakışlarıyla giden annemin arabasını biraz süzdükten sonra peşinden koşma eylemi içine büründüm.
nihayetinde annemin arabası gözler önünden silinir ve sonrasında tükenen umutlar düşünülürken araba tekrar geri gelir. yanında getirdiği gözler ise bir "özür dilerim"i andırıyordu.
ne kadar komikti yahu bir daha o günlere dönüp güldüm yarıldım şimdi.
