başkası içmeyeceği için, o köpüksüz olan ve cezvenin dibinde kalan yarım fincanlık kahveyi annenin çocuğuna içirmesidir.
küçükken hep bu durum başıma gelmiştir. adam yerine konulmuyormuşum aslında, haberim yokmuş. aynı şekil dolmuşa bindiğimizde annemin kucağına otururdum, parayı ben verirdim. kendimi bir halt sanardım, "ben vereceğim" der dururdum.
hep babamın başının altından çıktı bunlar. işe giderken "kardeşin ve annen sana emanet. ben yokken evin reisi sensin" derdi ben daha 5 yaşındayken... ben de artistlenirdim. televizyonun karşısına oturup, babam gibi uzanıp kanal değiştireceğim zaman anneme seslenirdim. "anneee çabuk gelip kanal değiştirsene" diye ciyaklardım." annemin bumerang sisteminde çalışan bir terliği vardı. atardı, sonra benden geri isterdi. üstelik terliği hiç eline bile almazdı, hafif ayağında sallandırırdı. sonra aniden bir hareketle terliği fırlatırdı. "getir çabuk terliğimi" derdi. "hani reis bendim? hani siz bana emanettiniz" desem bile, akşam babam geldiğinde annem ona her şeyi anlatırdı. bir de babamdan fırça yerdim.
