onsuzluk krizinin buramında yine kan ter içinde uyandığı sıradan gecelerden biriydi. bu sefer titreyen şey elleri değil, yüreğiydi. önce gecelerin bu denli sebepsiz uzunluğunu, sonra da dünyanın kocaman bir vadi kendisinin ise akıma kapılmış bir toz bulutu olduğunu düşündü. koca vücuttaki ufak bir hücre gibiydi ama aksine yalnız, çaresiz ve işe yaramayandı. uyandırmak istemediği otçul arkadaşlarının arasında üzerine usulca kapıya yöneldi, bir sigara daha yaktı yoksunluğun hatrına.
