böyleydim ben hep. ne istediğimi bilemedim. bir şarkı duydum aşık oldum. bi gülücük gördüm, peşine düştüm. sen yürüdün ben yürüdüm, sen durdun ben hala yürüdüm.
masumiyet bu. espri yaptığını sanıp küfre battıkça batan kıroluğunsa savunulacak yanı yok. aşık edip rezil eden, sonra rezaletin ta kendisi olduğunu bakışıyla, duruşuyla, en güzel sözcükleri bile zehir eden ağzıyla ispatlayan kaşarın da. ama ben..
inan ki çok sevdim! hani o her karesi ayrı bir aşk olan meşhur "alpine" var ya, o da benim her karem, her bir zerremdi. anlayamazsın, anlatamam. bir metro istasyonunda beş liralık kulaklıkla hayata perde çekip şebnem ferah dinlemek gibi. haydarpaşa garı dalgakıranında yeni bir martıyı yabancılık çeken masum haliyle yakalamak gibi.
beni bir fotoğrafta bulacaksın. "şu an ne yapıyor?" sorusu düşecek aklına. sen bunu söylerken, ben "ne yaptım?" ı çoktan söylemiş olacağım.
ne zor bir hatayı sevmek. daha zoru bir hatanın bu kadar güzel olmasıydı.
güzelliği utandıran hatam..
bir beni utandıramadın. kahpeliğin kokusu sinmiş hissediyorum bedenime. kapı arkasında mahsur kaldı heveslerim. elinden tutup maltepe sahilinde yürümek, ne alakaysa klişenin efendisi olmuş kız kulesi kızından bahsetmek isterdim. konuşması bile mide bulandırırken yasağı ben yaşadım, yaşayacağım.
zor değil aslında her şeyi yoksaymak, bunu da yaptım. ama bilemem ki hayat ne yapar sana, diyemem. sen yine teoman de, sadece.
gidişim de ani bu yazı gibi. aynaya bakmak kadar zordu ardıma bakmamak.
