bir gece çocuk yatağından seslenir. yanına gittiğinizde ağlamış olduğunu görürsünüz. acil durumdur, rahatlatılması derdinin öğrenilmesi gerekir. yanına yatarsınız ve konuşma başlar.
anne- neden üzgünsün?
çocuk- bacağım acıyor?
anne- bir yere mi çarptın? (aslında bahane olduğu belli ama o başlasın diye beklersin)
çocuk- aslında bacağım acımıyor ama öleceğimizi düşündüm. hepimiz bir gün öleceğiz.
anne- evet ama daha çooook zaman var, yıllar yıllar var. (ne söyleyeceğini bilememişsindir)
çocuk- ama birgün öleceğini bilerek yaşamak ne kadar acı...
aynen bu cümle. çocuk diyip geçmemek lazım.
