delilik şüphesiz aptallıktan iyidir. delilik var olmuş bir zekanın yok oluşudur; aptallık, var olmamış bir zekanın var olmamağa devam edişidir. deliliğin hiç olmazsa mazisi şanlı. aptallığın şerefli bir tarihi bile yok.
delilik; doğduğu andan itibaren "bireye" bir rol biçen ve şekil veren, dayatılmış, normalleştirilmiş olgularla kuşatılan, gerçekliği sorgulanabilecek olan dünyada insana nefes almasını ve bu yapay düzenden kurtulabilmesini, kendini ifade edebilmesini sağlatabilecek, bir kaçış yoludur.
çağlara göre zaman içinde delilik kutsal bir özellik olma ayrıcalığından hasta olarak adledilmeye sebep olan bir özellik haline gelmiştir.
öyle ki deliliğin tarihini inceleyecek olursak; ortaçağda deliler kutsal bir olguydu. rönesans insanı ise gerçeklik içinde deliliğin bir payı olduğuna inanıyor ve delilik alaycı aklın özel bir biçimi olarak görülüyordu. klasik çağ deliliğe kutsallık veren öte dünyaya ait oduğu inancının yavaş yavaş yok olduğu ve deli olarak adledilen insanlar için hastanelerin yapılmasıyla toplumdan uzaklaştırıldığı, delilerin büyük kapatılmaya maruz kaldığı bir dönem olmuş, bedensel bir bozukluk olarak görülen delilik fiziksel tedavi yöntemleriyle iyileştirilmeye çalışılmıştı. modern çağda ise deliler artık psikiyatrik savların otoritesi altına girmiş bir hastadır.
