öldüğünü öğrendiğin an hiçbir şey düşünemez olursun. ağlayamazsın, üzülemezsin, hiçbir şey hissetmezsin. öldüğü gerçeğini kabullenemezsin. akşam yine eve geleceğini, beraber yiyeceğiniz yemeği tekrar yiyebileceğinizi düşünürsün. akşam gelmeyince bir türlü uykuya dalamazsın, yatagına yatar ve tavanı seyredersin. bir şekilde uykuya dalıp, sabah uyandığında gerçeği anlamış olursun.
hıçkıra hıçkıra ağlar ve hayatın ne kadar anlamsız olduğunu düşünmeden edemezsin. gelen telefonlar seni rahatsız eder. birinin baş sağlığı dilemesine bile tahammül edemez duruma gelirsin. onunla gittiğiniz yerlere gidemez, sevdiği yemeği yiyemezsin. güzel bir yemek yerken onun bu güzel yemeğin tadını alamayacağını bile düşünürsün, ağzındaki lokmayı yutamazsın. telefonunu karıştırırken rehberde babanın numarasını görürsün. kendini tutamayıp ararsın bile...
zaman geçtikçe babanı düşünürken üzülmez, mutlu olursun. öldüğü gerçeği değil, yaşadığınız güzel şeyler aklına gelir hep. geri kalan hayatın boyunca sanki hiç ölmemiş sadece başka bir yerde, işi bitince gelecekmiş gibi düşünürsün...
