en saf, en temiz hali çocukluğa dayanır.
ilkokul 2 yada 3'e gidiyor olmam gerekiyor, arka sıramda bir çocuk oturuyordu. adı hasan. çelimsiz, ufak tefek birşeydi. ara ara sınıf başkanıyla kavga ederdi, dayak yiyecek, canı yanacak diye aklım çıkardı. kimi zaman da dayak yiyeceğini anladığımda sınıftan çıkardım. onu öyle görmeye dayanamıyordum çünkü. dedim ya çelimsiz, ufak tefek birşeydi hasan. ne zaman onu görsem domates gibi kızarır, elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemezdim. o sınıfa girdi ya, olduğum yere çivilenirdim sanki. utanırdım bakamazdım gözlerinin içine içine. ne yapacağımı bilemez halde yerine geçene kadar adeta put gibi kalırdım.
benden fazla kalem yada silgi istesin diye can attığımı bilirim. ödevini yapmadığını söylediğinde çok üzülüyordum, hemen defterimdekileri onun defterine geçiriyordum. öğretmen anlamasın diye de onun yazısına benzetmeye çalışıyordum yazımı. öyle ki sınıfta yoklama alındığında hasan'ın ismi söylendiğinde hasan'dan önce ben cevap veriyordum '' burdaaa'' diye. bi keresinde sınıf öğretmeni '' senin adın hasan mı'' demişti de utancımdan ağlamıştım.
