Bahar gelmiş, çiçekler açmaya başlamış, evren onca yaşına rağmen yaşadığını hala hissediyor. hissettiriyor... yaklaşık 2 yıldır baharın gelişini bilmiyorum. yaklaşık 2 yıldır bana mutluluk vermiyor hiçbir şey. Dilimde acı bir tat, sanki aç karna bir sigara içmişim gibi. sokaklar dolu, sokaklar boş, gece ve gündüz hırsla yarışıyor her yeni gün.. ben bir kenarda duruyorum. Beynimi, düşüncelerimi, bedenimi tanıyamıyorum ben son iki senedir. aynadan bana bakan yabancı. Ben elimi uzattım insanlara, güvendim. bir ağaç gibi güvendim. köklü bir ağaçlarmış gibi. tırnağımla kazıyınca kabuklarının bir kısmını onlar fark etmeden gördüm içlerini. insan denen canlının ne kadar oynak, adi, değişken olabileceğini gördüm. birinin gözünün içine baka baka yalan söyleyenleri gördüm. Önceleri geçsin diye bekledim, çabaladım.. sonra çekildim köşeme öylece izledim dünyayı. insanları. sustum, öyle çok sustum ki gördüğüm, şaşırdığım, nefret ettiğim her şeyi.. Değiştim, gerçekten çok değiştim.. Hak etmeyene hak etmediği şeyleri vermemek gerektiğini, bildiğin her şeyi söylememek gerektiğini, söylenen her şeye inanmamak gerektiğini öğrendim. önceleri geçmicek sandım. karanlığa gömüldüm sandım. güneş pılını pırtısını alıp gitmiş sandım. gözyaşlarımı tutan musluğun vidası paslanmış sandım, hiç durmıcak sandım gözyaşlarım. çünkü ben son 2 yıldır baharın gelişini bilmedim. kuşların sesi çalınmadı kulaklarıma. o çok hassas olan burnum almadı taze çiçek kokularını. mutsuzluğun avuçları arasında sıkıştım sanki. kemiklerimi kıracak kadar sıkı tuttu beni mutsuzluk, kaçamadım sanki.
Ama bugün bir şey oldu. bir anda farkına vardım. ne zamandır bilmiyorum ama ağzımdaki o tat yok artık. Son birkaç gündür penceremin önündeki erik ağacı bembeyaz tomurcuklarını yeşiliyle bezeyip getiriyor önüme. camı açınca uzağımda olmasına rağmen o tomurcukların kokusunu gerçekten alabiliyorum. sigrayı bırakmış birine koku&tat duyusunun dönmesi gibi. güneşli ve serin, taze bir bahar havası dolduruyor odamı. bulutlar gözyüzünün açık mavisinde tek tek uzanıyor. kuşlar ötüyor. Yaşam vaadediyor evren bana. mutluluk ve huzur vaadediyor. yeniden bir şeyler yapmak ama en çok da koşmak istiyorum. durmadan, rüzgar gibi koşmak. açık ve yeşil bir alanda. üzerimdeki yükleri atıp, aynadan bana bakanı yeniden tanıyacak hale gelmek istiyorum. ben yeniden değişmek istiyorum. hafif, özgür, mutlu. planlar yapıyorum sonra, durmadan gezeceğim planlar. gözyüzündeki güneş cildimin her hücresine işleyecek kadar güneşlenmek istiyorum. denizin kokusunu, dalganın sesini dibimde bulmak istiyorum.
bahar geliyor, çiçekler açıyor dallarında. evren onca yaşına rağmen yaşadığını hissediyor, evren onca (göz)yaşıma rağmen bana yaşadığımı hissettiriyor. Ne mutlu!
