insanı kimi zaman hayattan soğutan durumdur. bir yandan nereye koydum ulan ben bunu diye söylenir, içten içe öfkelenir, evi altüst ederken varlığını bile unuttuğunuz başka eşyaları bulup biraz olsun sakinleştikten sonra öfkenizi büyütmeye devam edersiniz. eğer aranılan eşya bulunamazsa bakılan yerlere bir kez daha dikkatle bakılır, o eşyayı en son ne zaman gördüğünüzü hatırlamak için hafızanızı var gücüyle zorlarsınız. sonuç bir avuç öfke. oturun dinlenin. hiç ummadığınız bir an karşınıza çıkacaktır. tabi aciliyeti yoksa.
