ata demirer ve demet akbağ'ın kısa tv skeçlerinden sinemaya transfer olurken fena şekilde sarsıldığı filmdir. sahneler bir birinden kopuk. senkron kötü. sanki bir sinema filmi değil de ardarda sıralanmış olacak o kadar paradolieri izler gibi hissetmemek için dangalak olmak gerekli. olay örgüsü zayıf. her biri izleyen dakikalarda önemli bir olayın anahtarı olacakmış gibi görünen anekdotlar havada un ufak olup gidiyor. örneğin, hüseyin'in elmaya tiki var. güldük ettik ee n'oldu.. mafya babası hüseyin'i sevdi, para verdi; devamı nerde? yok!.. hüseyin ve saz arkadaşları katillerin eline düştüğünde sarhoş fatih kurtardı.. sonra ne oldu. sevgilisiyle barıştı mı.. sorular muhtelif. karakterlerde de sorun var. şimdi hüseyin nasıl bir insan. önce saf bi'şey sanıyoruz. öyle değilmiş anlıyoruz. senarist bunu bi'şekilde istanbul'a yollamak için kayıp baba hikayesini uyduruyor. bunu da hepi topu 2 sahnede öğreniyoruz. yetim, ana kuzusu karakteri oturdu mu? zorlarsan oturur.. hüseyin'in keçi sakallı arkadaşı ne ayak. neden istanbul'a gelmiş? hikayesi nedir? nanay?..
anlayacağınız rezalet bir film. kötü. başarısız.
bu denli büyük bir fiyaskoya dahi anıra anıra gülenler var ki, bu şarkı onlara gelsin;
