türk medyası tarafından belli sıklıklarla sahnelenen yeni başlayanlar için yüzsüz olmak kısa metraj film çalışmasında her daim görülen ve insanın içini acıtan sahne.
anadolunun her hangi bir yerinde, en ücra köşelerinden birinde yer sallanır, insanlar göçük altında kalır, can çekişir, kimilerinin cansız bedeni çıkarılır enkaz altından, kimi çocuklar yetim kalır, yani benim güzel annem, tam bir trajedi yaşanır o bölgede.
ama bizim medyamız, üç maymunlarımız, güzide medyamız, cici medyacı amcalar, bu trajediye 5 dakika ayırdıktan sonra, gerek programa çağrılan konuklar vasıtasıyla olsun, gerek yapılan röportajlarıyla olsun, gerek özel haberleriyle olsun, "olası istanbul depremi" temalı haberleriyle güne son noktayı koyarlar.
istanbul depreminde nerelerin yıkılacağından, kaç bin kişinin hayatını kaybedeceğinden, tsunami olma ihtimalinden falan filan dem vururlar, habire ihtimaller üzerinden konuşur dururlar.
oralarda olan biteni aktarmak ne ki, dram ne ki trajedi ne ki ! maksat istanbul'a birşey olmasın !
