bu kitabi iki jenerasyon farkiyla okuduk. perihan magden sevmem kendi payima. ailede kimse sevmiyormus anlasilan...
ammavelakin ben, ali ile ramazan'in hikâyesini tam da yetimhanede büyümüs bir adamin yanindan gelirken okudum. belki bunun da duygularimda ufak bir etkisi oldu.
annemin kitaba dair elestirisi, bastan sagi umutsuz olmasiydi.. benim kitapta sevdigim noktaysa, "iyisini" görmemis olan cocuklarin elinden ancak bunun gelmesiydi.
ramazan kabulleniyordu, her seyin en iyisini giymis ve yemisti. bunu devam ettirmek istiyordu..ki bir yere girip orda "son ütücü" olarak calismasi imkan dahilinde degildi. ali de alismisti aslinda ramazan'in eteginde bunlardan yararlanmaya. her nekadar yaptigi ile vicdanen uyusamasa da, aslinda o da aksini yasamaya pek hazir degildi.
kurtulus neydi, ne degildi...ikisi de bilmiyorlardi. onun icin berbat bir apartmanin, berbat ufacik dairesinde yasarken, kacmayi düsünüyor ve fakat kacmak ne olacak, onu da bilmiyorlardi.
annemi rahatsiz etmesini anlayabilirim. umut bekliyordu, her seyin bu kadar kötü olmamasini...
ama bizim kusak icin muhakkak "aci" yanlarinin bulunacagi ve "ask var ulan burda" denilecek bir roman olmus.
güzel olmus sanki.
