ilk gençlik dönemlerimde cahil cüheyla konuşup bana gelmez o dediğim akabinde benden gitmeyen illet. sen misin büyük konuşan olacağı buydu işte bak. evladım nebuya sen hep böyle yapıyorsun neye olmaz desen tak başında.
şimdi kendimi azarlamayı bi yana bırakıp olayın detayına giriyorum: tam uykuya dalacağım esnada bi ışık yanıp sönmeye başlar gözümün önünde beyaz ya da kırmızı. eyvah bu alarmdır işte. kaççç geliyo çabuk gözlerini aç demeye kalmadan gelmiştir bile. beni korkutur sanki çok sevdiğim birini ansızın sonsuza kadar kaybetmiş ya da çok istediğim birşey olmayacak hissi gibi... tarifsiz bir durum. konuşamazsın bunun bir rüya olduğunu gözlerini açtığında, konuştuğunda ya da en ufak bi harekette (ki bunu beceremezsin) uyanacağını bilirsin ama olmaz. sonra dua ederim daha çok sıkıntı verir inatlaşmak fayda vermez. en iyisi sakin olup gitmesini beklemektir. aynı gece iki kez geldiği de olur zıkkımın. allah kolaylık vere.
