Daha önceki yorumlarımda da benzer şeyleri burada da belirtmeme neden olan kimselerdir. Ben de Ermeni masallarıyla büyüyen bir insanım. Masal derken, annemin dedesi, 100 küsür yaşında öldüğünden bize bahsederdi. Biz doğu anadolu insanı değiliz. Annemin dedesi, o yıllarda 20'li yaşlarda bir delikanlıymış ve savaşa gitmiş, hatta bana Atatürk'ü gördüğünü bile söylerdi. Doğu Anadolu köylerinde Ermenilerin, kadınların göğüslerini kesip arkadan sırtlarına attıklarından falan bahsederdi. Bu çeşit işkenceleri çok fazla duydum ben. Öte yandan doğu anadolu'da yaşayanlar ise tersinin ermenilere yapıldığını söylüyorlar. Tekrar belirtiyorum, olabilir kimse Türkler, Ermenileri öldürmedi falan demiyor; ancak soykırımcı olarak nitelendirilmek için daha fazla somut örneğe ihtiyaç var. Hrant Dink'in çok beğendiğim bir sözü vardı, diyordu ki "Türkler, Ermenilerin duruşunda bir onur görmeye çalışın, onlar atalarının uğradığı haksızlığın hesabını sorma niyetindeler. Ermeniler, siz de Türklerin duruşunda bir onur görmeye çalışın, onlar ırkçılık kötü lanet birşeydir diyor ve ben ırkçılığa karşıyım bunu da yapmış olamam diyorlar." Gerçekten de ben de böyle hissediyorum, Ermeni öldürmekle övünen insanlardan bahsedenleri de duydum, onlara da lanet olsun, insanlıktan uzaklaşan herkese lanet olsun. Son olarak daha önceki Ermeni soykırımı entryimdeki linki okumanızı şiddetle tavsiye ediyor ve burada tekrar yayınlıyorum: http://mavianka.sosyomat.com/blog/2740369
Bu arada Ermeni soykırımı olmuş diyenler genelde kendilerini şöyle tanımlarlar " Vicdan sahibi yazarlar " vicdan sahibi olmak size özgü değil arkadaşlar, herkes vicdan sahibidir, geldiğiniz ortam, büyütüldüğünüz ortam bu tür fikirlerin oluşmasında önemlidir. Ermeniler nasıl ki dedelerinden, katledildiklerine dair hikayeler duydularsa, ben de dedelerimden Ermenilerin bozgunculuk yaptığına dair masallar duyarak büyümüştüm. Ermenilerin köyleri bastıklarını falan milyon kere duydum belki köyümüz yaşlılarından, üstelik biz iç anadolunun gariban bir köyüne mensup olmamıza rağmen, doğudaki taşkınlıkları bastırmak üzere gönderilen dönemin askere alınan delikanlılardan duyduk. Herkes vicdan sahibi ve ölen Ermeniler için çok çok üzgünüm, bunun yanında ölen diğer halklar içinde üzgünüm ama nasıl ki Ermeniler, Amerikada, isveç'te dedelerinin haklarını koruyorlarsa, biz de dedelerimizin haklarını korumakla yükümlüyüz. Ben bu yüzden bütün bunları anlattım. Son olarak, hayatımın büyük bir bölümünde hep Ermeniler bizimleydi. Misal çocukken oturduğumuz apartmanın sahibi bir Ermeni asıllı bayandı. Kocasını erken yaşta kaybetmiş, yapayalnız kalmış biriydi. Bizi çok severdi, evinin önünde top oynamamıza bir tek o kızmazdı, hatta mutlu bile olurdu. Biz susadığımızda bizi tekrar sokağa bırakmazlar diye evlerimizden su içmeye bile gitmezdik, o hepimize üşenmeden su taşırdı bu yüzden. Bir gün bizi pencerenin önüne çağırıp boyalı yumurtalar, çörekler verdi. Meğer o gün paskalya bayramıymış. Huzur içinde uyu Madam Teyze seni hiç unutmadım, al al yanaklarını. Hele de köyümüzdeki " Ermeni kızı " lakaplı Hayriye teyze. Hepiniz, soğuk Almanlardan,Fransızlardan daha çok bize benziyorsunuz, keşke bu lanet savaş (1.dünya savaşı) olmasaydı da hep birlikte kalabilseydik.
