stepançikovo köyü ve sakinleri -meçhul birinin anılarından-
dostoyevski nin bir kitabı.
dün aldım kitabı. birinci bölüm daha giriş kısmını okurken yine yüzümü tebessüm ettirdi dostum yevski. lan puşt diyesim geliyor, saygım olmasa derim. puşt, ipine desem alınacağını da biliyorum, kızacak hatta. o kadar izzetinefis sahibi bir yazar bu kumarbaz arkadaşım.
o değil de; aklımdayken karamazof kardeşleri okuyanlar bilir.(şu karamazof mu karamazov mu ne ise her zaman çelişkiye düşmüşümdür.)(her gün bu kitabın ismini yazıyorum sanki. gerizeka *lı şey. gerizekalının başkanı. *
ha işte! o kitabı okuyanlar bilir orda bir smerdyakov puştu vardı. şeker şey. bugün bile hatırlarım saygıyla anarım yine. onun geçiş aşaması olabilir bu kitabımızda yer alan "cesur yürek" foma fomiç opiskin. beni güldüren de bu karakter zaten.
bizlere en azından bana ne kadar iki yüzlü olduğumu kanıtlıyor. kendimi iki yüzlü olarak atfetmem, beni NE YAZIK Ki aklamıyor biliyorum. farkındayım hala iki yüzlülük oyunları ile gönlünüzü kazanmaya çalıştığımın.
neyse siz de öylesiniz bence. o yüzden bir sıkıntı yok. körler sağırları AĞIRLIYOR...
Türkiye iş Bankası Kültür Yayınları, Hasan Ali Yücel Klasikler dizisi, nihal yalaza taluytarafından çevirisi ile okumaktayım bu eseri.
wikipedia ya baktım dostoyevski nin kısa öyküleri arasında yer vermiş kitaba. lan ne kısa öyküsü. 284 sayfa.
roman olmaz mı abi, kurtarmaz mı? neye göre kısa öykü? neye göre roman. biri beni aydınlatsın lütfen. bir geniş sekansı mı olmalı roman olması için. daha kitabı bitirmedim ama bana roman gibi geldi. her neyse. güzel kitap, dost sevenlere tavsiye olunur.
