Ne zor, ne sıkıntılı... Aylarca içtiniz,gezdiniz,tozdunuz hatta hayatınızda birileri varken hayatınızdaki kişi ile yaşadıklarınızı onunla paylaştınız. Belki gözyaşlarınızı gördü, belki de en görülmeyecek hallerinizi.. Ama kalbinizin okları bu sefer ona çarpı. Farkında olmadan, bilmeden ve sonunda kalbinizin kıpırtılarına yenik düştünüz.. Tek bir gülüşüne ömrünüzü verecek kadar aşık oldunuz. " Acaba o da seviyor mu? Acaba aynı şeyleri hissediyor mu? Ha bugün söyleyecek? Bana böyle davrandı acaba o da birşeyler hissediyor mu? " şeklindeki düşüncelerle kendi kendinize heyecanlanırsınız. En ufak hareketinde, en kısa cümlesinde bile mana aramaya başlarsınız. Ve resmen ondan kaçarsınız. Aman hoşlandığımı anlamasın! Aman onu sevdiğimi bilmesin! diye. Çünkü onu kaybetmekten de korkarsınız ama bir yandan kaçarken de aklınız ondadır. Eski rahat sohbetler yitirilmiş, sohbetler istemsiz bir kasılmayla eski tatlılığını kaybetmiştir. iyi bir arkadaşlığı yitirmenin korkusu, yeni bir aşk heyecanı ve bu hislerin neyle sonuçlanacağının merakı ve tasası. Hepsi içiçe ve karmakarışık. Sonra papatya fallarına sorarsınız. Seviyor mu? Sevmiyor mu? diye. Ya da bazı olaylara böyle manalar yüklemeye çalışırsınız. Mesela bugün eve ilk gelen ben olursam xyxy beni seviyor gibi. Değişik bir paranoyaklık içinde yaşar durursunuz. Bu mazoşist bir şekilde hoşunuza gitse bile. Ve tek bir dokunuşu hissedebilmek için kıvranır durursunuz. işte buna benzer duygular ve haller içinde kıvranmak gibi bir şey arkadaşa aşık olmak ve itiraf edememek. *
