Hayatlarımıza giydirilmiş peşin hükümdür. Bazen demokrasidir, yalanlarla süslenmiş çirkin yüzleri saklayan; bazen de terk edilmişliktir, atalardan beri kahrolmayı tek sonuç gibi öğreten... En nihayetinde bir yanılsamadır. Özgürlüğümüzü ve düşüncelerimizi geleceğimizden soyutlayan bir boyun eğmedir. Dişi dudaklara dişiyle yazılmış yüreklerin sancısıdır öğretilmiş çaresizlikler... Acısı da tatlısı da önceden belirlenmiş, önceden yazılmış; kimilerinin kader diye alnımıza yazdığı, kimilerinin hüküm diye boynumuza astığı ve umutların teker teker yok edildiği şiddettir öğretilmiş çaresizlikler...
Sinsidir, acımasızdır ve görünen yüzü hep güler. Güzel yalanlar fısıldar insanın kulağına. Güzel sözlerle kandırır en umulmadık zamanlarda. Mutluluğu vaat eder, acıya yollar eker, hükmü boynumuza asarak, yazıyı alnımıza kazıyarak usulca seyreder. Ne acıma hissi vardır, ne de sevgiden yana bahçeleri... Ayakkabısı her daim çiçeklerin can suyu ile ıslanmıştır. Mutluluk yeşerttiğimiz manzaramızda yalanlarıyla uyutur bizi. Aldanışlarımızda başlar dehşeti. Önce bahçemiz solar, sonra da canımız yanar. iki yana düşerken ellerimiz, keyiften dört köşe olur...
Her zaman gönüllüsü vardır öğretilmiş çaresizliklerin... Kimisinin acısı cehaletten, kimisinin iyi niyetten, kimisinin de insanlara inancından başlar. Başladığı yerde de biter. Aldığından fazla eksiğe boğarak öldürür insanı da, aşkı da, inancı da. Bu sözlerim sonum olacaksa olsun, canım gidecekse gitsin, başım kopacaksa kopsun! Ama ne bükülsün boynum, ne de sökülsün kalbim! Sonsuza kadar, gidecek "ben"im!
