12 puan geriye düşmek.
her konuda negativ duruma düşmek.
ama o durumdan bugüne gelmek.
hemde bunu iki sene üst üste tekrar etmek.
işte bu her babayiğidin harcı değildir.
eleştirirsin, laf edersin, ama yiğidi öldürür hakkı verirsin.
bugün bir beşiktaş vardı sahada, ama hangi beşiktaş.
yazdan kalma bir gün misali, geçen seneden kalma bir beşiktaş.
göğsündeki son şampiyon apoleti ay-yıldızı hak edecek bir hırsla oynayan beşiktaş.
bugün kimsenin muhteşem futbol beklentisi yoktu. her ibb maçında olduğu gibi taktiksel ve sinirsel bir savaş verilecekti. sonunda ise daha çok isteyen takım kazanacaktı.
ve maçın 1.dakikasından, son dakikasına kadar isteyen takım, beşiktaş maçı kazandı.
bugün gördük ki,
bobo aslında öyle hissiz bir adam değilmiş, 2 sene önceki maçın intikamını almak istemiş, her zaman sessiz takılan çocuk aslında bir heyecan küpüymüş. maçın pek çok dakikasında elle kolla arkadaşlarını coştururmuş.
bugün gördük ki,
fink bir cengavermiş. kaybetmeye tahammülü yokmuş ve önünde topu gördüğünde mutlaka çalarmış.
bugün gördük ki,
mustafa hocanın yeni göz bebeği necip, bu takıma hazırmış. ernst'in bir numaralı veliahtıymış. canmış.
bugün gördük ki,
matteo ferrari bu defansın bel kemiğiymiş. her kritik pozisyonda müdahele edermiş.
bugün gördük ki,
tello'nun şovu sadece kayseri maçı için değilmiş. artık o bildiğimiz tello'ymuş. geri dönmüş.
bugün gördük ki,
kenarda maçı seyreden, nobre ve ismail en az sahadakiler kadar heyecan yapmış. o kulubede geçen her dakika ayağa fırlamış.
bugün gördük ki,
abdullah avcı hurmalar, tırmalar deyiminin hayata geçmiş haliymiş. yere yatarak maç kazanma taktiği aslında bir hiçmiş.
ve bugün gördük ki,
bu taraftar yürekten inanmış. hafta içi oynanan bir erteleme maçında tribünleri doldurmuş ve sanki bir cl maçı misali coşmuş, coşturmuş.
