Biz insnlar sevgi konusunda bir çok olayı yanlış anlamakta üstümüze yoktur. illaki deveyi pire yapıp, küçük sorunlardan büyük sorunlar oluşturmaya çalışacağız. Yani kapıyı açaçak anağtar olacağımıza kapıyı kilitleyen anahtar konumuna gelip duruyoruz.
Halbüki sevginin fedakarlık istediğini hep ama hep göz ardı ediyoruz. Birine karşı sevgin kuçükte olsa ona yakınlaşman için önce senin bir fedakarlık Ya da halk arasındaki tabiri ile kıyak geçmen gerekir. Zira yolun sonuna varmak için yol tepmek gerek. Ama bizdeki genel zihniyet “önce o yapsın” ya da “önce o başlasın” şeklinde oluyor. Kendimizden taviz vermeyi hep red ediyoruz. Hal bu iken de tabiki karşdaki ile anlaşmak Ya da bir anlaşma içerisine girmek pek mümkün olmuyor.
Biz şunu hep atlayan bir insan topluluğuyuz. Karşın daki ile anlaşamasanda onu sevebilirsin.sevmek için anlaşmak şart değil, ama anlaşarak sevginin boyutu du, tadıda, şeklide değişir. Alt kattaki komşunu sevmeden anlaşa bilirsin, sen onu rahatsız etmez sin oda seni etmez olay biter. Ya peki evde yapılan tatlıdan bir tabak götürsen yok deyip çevireçek mi,”ki tatlıya kımse kolay kolay yok demez ” tabiki değil hatta daha sonra karşılık bile geleçekti. Bu küçük bir sevginin kıvılcım halinde başlaması demektir.
işte insan her şeyi gurura vurduğu için yapmaktan kacınıyor. Ama istisnai durumlarda vardır. Mesela erkek bir kızı cok sever ama bir türlü karşılık bulamaz, onun onu sevmemesine rağmen bende artık seni sevmiyorum diyemiyor. Çünkü kendini koşullandırmıştır. Vaz geçmek istemez ondaki sevgi mutasyona uğramıştır. işte karşılıksız bir sevgi!!!
zaten ne diyor şair ;
“sevgi anlaşmak degildir,
bedelsizde sevilir
kücük anlar için omürler bile verilir”
