bana sımsıkı sarıl
bana sımsıkı sarıl!
öyle sarıl ki, yüreklerimiz birbirine değsin!
öyle sarıl ki, yalnızlığımı unutayım!
bana sımsıkı sarıl!
öyle sarıl ki, beni sevdiğini anlayayım.
öyle sarıl ki, dokunmanın şahikasına tırmanayım!
çok yalnızım!
bu yalnızlık, bu korku, bu endişe
ancak sen bana sarılırsan yok olacak!
yoksa...
yoksa, karanlıkta kaybolan bir kuş gibi, bedenlerimiz
yan yanayken dahi ben çok uzaklarda olacağım.
bana dokunma!
sarıl!
sımsıkı sarıl!...
öyle bir sarıl ki, beni, bizi yok edecek bir çılgınlıktan
kendimi alıkoyayım!
ne olur anla beni!
dokunmana değil, sımsıkı sarılmana ihtiyacım var!
yalnızım!
üşüyorum!
bir yorgan gibi üzerime uzan...
belki söyleyemiyorum.
ama sen anla.
vücudumu oku.
orada yazıyor:
ne olur bana sarıl!
haykırıyorum:
sarılmazsan eğer, bilmelisin ki, sonumuz olacak!
bedenim, bedenlerimiz soğuyacak!
ne olur bana sarıl!
hem de sımsıkı sarıl...
