bilinmez, sonlu bir zamanda,
güya yaşıyordu;
herkese tutsaktı,
ama önce kendine...
hali, tavrı, her neyi varsa tuzaktı.
yaşamaktan ziyade,
vade dolduruyordu,
nefes aldığı her yer,
ölüm kokuyordu.
aklından ne geçtiği bilinmez...
ne hissettiği genelde,
uzun uzun gözlerini kaçırıyordu
belli ki bir şeyden utanıyordu,
yüzünde utancın derin izi;
cigarası ölüm kokuyordu.
yalnızken düşünmeyi sevmezdi hiç,
mezarı mı derinleşiyordu ne ?
gömülecekse o gece,
toplu olsun istiyordu
niyeti; kendinden önce ,
gömmekti onu,
fikri; ölüm kokuyordu...
pek konuşmaz,
kelamını bir yerde saklardı hep;
bazen açılacak olsa,
kadehinde boğulurdu.
konuşmasa da belliydi zaten,
zikri ölüm kokuyordu...
