dudağımda 4 adet uçuk, alnımda ve yanağımda çıkan sivilceleri de yanıma oturttum, beraber yazıyoruz bu mesajı. ben sıçtığım için onlar da yanımda.
hiç başa almıyorum. birisiyle konuşuyordum sözlükçüm ben. önceden de tanıdığım bir kızdı ancak ilk kez bu denli samimi olmaya başlamıştık. ama daha önce dışarda sadece görüyordum bunu. herhangi bir muhabbetimiz yoktu. internet ve telefon denen olgular aracılığıyla konuşuyorduk ediyorduk. bununla uzun süredir konuştuktan sonra karşılıklı itirafların ardından anladık mı biz birbirimizi seviyormuşuz. aaa evet. sanal bir aşktı bu. ancak ben kendisiyle hiç dışarda görüşmek istemiyordum. her mesajın sonuna "yarın görüşelim mi?" cümlesini iliştirip duruyordu. artık bunalmaya başladığım vakitlerin birinde okuldan eve dönerken bana "kadıköydeyim, bekliyorum seni =)" gibisinden bir mesaj atmıştı. el mahkum, buluşmaya gittim.
aralıklı olarak gidip durduğum bir cafeye götürdüm kendisini. 2.5 saat boyunca konuştuk güldük. daha doğrusu hep o konuştu, ben dinledim, saatime bakmaya başladım, sıkıldım. güldük diyorum ya. o güldü hep. ben zoraki güldüm. sanırım çeşitli yörelerde buna "yalandan gülmek" deniliyor. doğrudur. açık oliyim; daha önce 3 kişiyle buluştum ben. tabi internetten falan değildi hiçbiri. okuldan dershaneden tanıdıklarımdı. tüm buluşmalarda sıkılmak kelimesinin anlamını unutuyordum. ilk kez sıkılmıştım ben. mekandan çıktık.
elini uzattı tutayım diye. "boşver" mi deseydim? tuttum tabi. kadıköy'de yaklaşık 10 dakikalık bir yolu el ele yürüdük. rahatsızdım sözlükçüm ben. en sonunda telefonla konuşmak geldi aklıma, ancak böyle alabildim elimi karşı taraftan. evine bıraktım, sarıldık.
sıçtım işte ben o an. eve yürürken 50 saniyede bir "bitanem","canım" temalı mesajlar geliyordu. her mesaj da gözeneklerden düşen bir ter damlasına eş oluyordu. eve geldim. odamı en son denizli'de şampiyonluğu kaybettiğimiz zaman bu kadar karanlık görmüştüm ışık açık olmasına rağmen. olayı tümüyle bilen iki arkadaşım "geç olmadan ayrıl" dedi. buluşmanın üstünden 6 gün geçti. buluşmadık bu süreçte hiç. süreç içinde aramızda geçen 200 mesajın 20'si bana, 180'i ise ona aittir belki. soğutmaya çalışıyorum kendimden sanki daha fazla bağlanıyor. ulan "seni seviyorum" dediğim zaman bana "eve geldim şimdi" diyen birisinden nefret ederim ben. ama burda durum farklı.
bugün de arkadaşlarından bahsederken "neyse tanışırsın zaten hepsiyle", aradığım bir dergi için "bir dahaki buluşmamızda ararız beraber" diyor, bu da yanımda oturan uçuklara yeni arkadaş geleceğinin ufak bir müjdeleyicisi oluyor.
- ya onu fazla üzmeden ayrılmak istediğini söyle.
- olm gerçekten böyle bir durum var mı? sktr git. üzülecek illa.
- geçmiş olsun o zaman sana.
