mar adentro'yla daha da tanınan ispanyol yönetmen alejandro amenabar'ın yetenekliliğini gözümüze sokan başarılı film. filmin ilk yarım saatinde cesar'ın sofia'ya abayı yaktığını görüyoruz. sofia'nın cesar'la tanışmasına vesile olan ise cesar'ın yakın dostu paleyo! tabi durum bu kadarla da bitmiyor. nuria'da cesar'a kafayı tam manasıyla takmış. hatta bir kovalamaca şeklinde. filmin başlangıcı itibariyle kafayı taktığımız sorulardan en mühimleri senin için mutluluk nedir? ve tanrıya inanır mısın? mutluluk, nuria için bir an dahi olsa cesar'ın yanında olabilmesinde yatıyor. cesar, çok uzaklarda olsa dahi durum değişmiyor. bir de tanrıya inanır mısın sorusunun akabinde kendisinden çok cesar'a zarar verme isteğini anlamlandırabiliyoruz. kazayla birlikte yansıtılan olumsuz halet-i ruhiyeler biraz da dış görünüş takıntısına, insanın yaşarken değerini bilmediği olguların bir anda ne kadar önemli oluverdiğine dikkati çekiyor. filmin yarım saati ile bir saati arası bu şekilde psikolojik çıkarımlarla etkilyici bir tarzda devam edip gidiyor.
şu malum lambanın altındaki yerde yatışla beraber film kollara ayrılıyor rüya ve benlik ritüeli ile gerçekler arsında mekik dokunuyor. bu sahneden itibaren bir nevi kurgu/ kurmaca filmi alıp götürüyor. gerçek ve rüya yaşamak istenileni sorguluyor adeta.
film de en beğendiğim sahne şu kusur bulma sahnesi. var ya çizimler yapılıyor karşılıklı. kusurlara subjektif yaklaşılmaması öneriliyor subjektifliğin içerisinde. her ne kadar şu cesar'ın etkilenme sahnesi hayat kokan fotoğraf kareleriyle desteklenmiş olsa dahi biraz zorlama sanki.
hayli ciddi bir film. hatta üzerinde önemle durarak 2. kere izlenmeyi hak ediyor.hollywood'un boş durmayıp el atması da senaryosunun farklılığından kaynaklanıyor. lakin ilkler her zaman ilktir, bunu hissediyoruz filmde!
10 üzerinden 8!
