öğretmenlik mesleği ciddi bir iştir; öyle her önüne gelenin olmaması gerekli, iyi bir eğitim gerekli. çocuk psikolojisinden anlamayan, bilgisi, kültürü, eğitimi sıfır olan öğretmenlerdi çocukluğumda ki... bunca yıl sonra karşılarıma çıktıklarında tonla küfür edeceğim öğretmenlerdi. evet saygım yok benim, kız ve erkek öğrencinin kıyafetlerini değiştirip okulun bahçesinde tur attırana, saygım yok benim yazıladan 100 notunu aldı diye sevinen öğrenciyi tartaklayana, tamam sevinme diyen bir öğretmene hiç saygım yok. hatırlıyorum burnum kanamıştı 2. sınıftayken, şişko öğretmen gelip bu ne hal, pis naraları atarak sınıfın ortasın rezil etmişdi, küçümsemişdi. hayır küçüktüm anlamıyordun neden yaptığını şimdi çok iyi anlıyorum. ailesi arkasında olmayan, cahil ailelerin çocuklarına yapmadığını bırakmıyor. küçücük ellere kına yaptın diye acımasızca vurabilecek kadar rezil bir insan. başka bir arkadışımın kafasını duvara vuracak kadar gaddar bir insan. şımarık, hoppa, mal gibi kızları şımartıp pasif olan öğrencilere elinden gelen her kötülüğü yapan insan öğretmenliği bırak insan değildir. bu işler bu kadar kolay olmamalı! bu kadar sene sonra diyorum ki ben öğretmen olamam; zira kendimde o iyiliği görmüyorum, sinir anımda hareketlerimi kontrol edebileceğime güvenmediğim için. insan da biraz sorumluluk varsa, bunları düşünür, beynini yorar. bu yüzden gururla söylüyorum ben öğretmen olamam, bu hak benim değil, bu eğitim ben de yok, bu şefkat ben de yok! öğretmen olmak için heves atanlar da beş dakika düşünüversinler, acaba ben neyim, nasılım, uygun muyum, haklarını yer miyim, iyi iş yapabilir miyim diye lütfen düşünsünler, tabi vicdanları varsa...
