*herşeyin hızla değiştiği ve geliştiği tıp alanında okuldan mezun olduktan sonra bilgilerini güncellemek için ne sağlık bakanlığı ne de yök tarafından herhangi bir sistemin kurulmamış olması sebebiyle, gelişmelerden haberdar olmak için tamamen ilaç firmalarının kucağına itilmek.
*yıllarca tıp fakültesinde dirsek çürütmüş doktoruna değil, komşusu zehra hanımın tavsiyesine güvenen cahil hastalara dert anlatmaya çalışmak.
*doktoru, istediği ilacı gidip yazdırabileceği bir sekreter zanneden memur ve emeklilerle hergün mücadele etmek.
*sınav zamanı okula gitmemek için müdür tarafından "gidin rapor getirin" diye gönderilen okul çocuklarıyla uğraşmak.
*memleketine gitmek için amirinden yıllık izin isteyeceğine, doktordan 20 gün rapor almayı daha karlı gören, ve asıl önemlisi bunu hakkı olarak gören embesil memurlarla kavga etmek. bir tanesi apaçık" kanunen yılda 45 gün rapor alma hakkım var, neden vermiyorsun? bu benim yasal hakkım" demişti. tam dumurluk.
*okulu bitirdikten sonra karşına çıkan ve adına tus denen, sadece 15 doktordan birinin kazanabileceği (klinik olmayan mikrobiyoloji, sitoloji gibi dalları çıkarırsak şansın %3'e indiği bir sınav ve 4-5 yıllık eğitim süreciyle daha uğraşmak.
*doktorum dediğinde "aa, öyle mi? ne doktorusun?" sorusuyla muhatab olmak. sanki pratisyen hekim olmak bir meslek değilmiş gibi.
ve en zoru....mesleği bıraktıktan sonra yıllar geçse bile o zor günleri özlemek
