çok eski zamanlarda (peygamberler devrinde yanılmıyorsam), hadis* bu ya!
bir yaz günü, sıcacık bir hava , çocuklar cıvıl cıvıl, neşeyle koşturup oynuyorlar.
10-12 yaşlarında bir çocuk gözleri görmediği için bir duvar dibinde oturmuş sadece neşeyle oynayan çocukların seslerini dinlemekte boynu bükük.. yanıbaşında orta yaşlı bir adamcağız çocuğun haline üzülür ve allaha yakarır;
- ey herşeye kadir olan allahım! neden bu çocuğun gözlerini kör ettin, neden o da diğer çocuklar gibi koşup oynayamıyor ya rab! der.
adamcağızın bu içten yakarışına yüce allah kayıtsız kalmaz ve çocuğun gözlerini açar. gözleri açılan çocuk bu ani değişimle ne yapacağını bilmez ve ani bir refleksle yerden kocaman bir taş parçası alır ve yanıbaşında kendisi için üzülen o adamcağızın kafasına tüm gücüyle vurur ve adamın başını kanlar içinde bırakır. adam ellerini allaha açar ve der ki;
-ya rabbim senin adaletine sual olmaz, sen kime neyi verip kimden ne alacağını elbet iyi bilirsin.
bu hadis(!) bilal göregen'e gitsin.
televizyonda ilk gördüğüm an da bile sevmemiştim ne kendisini ne şarkı(!)sını.
eğer gözleri görseymiş "tayyip babam, dna testi istiyorum" da dermiş bu yalaka.
edit: karakter sahibi ve adam gibi adam olan, görme engelli kardeşlerimizin arkadaşlarımızın, bilal göregen karaktersizliğindeki insan kategorisinde olmadığını yazmak gereğini duymamakla beraber bu edit anlama özürlüler içindir.
