Bir sayfa daha karaladım ömür defterime. Hepsinden güzel oldu. Hepsinden temiz. Yazılarım sen kokuyor, acı ve tütün gibi, ellerim sen, yüzüm sen, defterim sen kokuyor. Son noktada mürekkep dağılmış. Dağılıp giden ben miydim yoksa kokunla silinen korkularım mı? Ya da mürekkep? Bilmem. Ben neyi bilirdim ki zaten. Kocaman ve bir o kadar da küçük olan bu sayfanın son noktası geldi işte. Bildiğim tek şey de bu galiba. Kokunla yetinmek gerek artık. Sayfayı tekrar açmadan hissedebilmek gerek yaşananları. Ve hatta karalanan son sayfa olmalı. Evet, evet son. Dağılmış mürekkep. Nokta. Son.
