öylesine güzel bir ülkede olduğumuzu gösteren durumdur.
öylesine güzel ki, başbakanımız yaptığı hatalar, söylediği kötü sözlerden dolayı arada bir özür diliyor ve ülkecek mutlu, mesut, dertsiz, tasasız hayatımıza devam ediyoruz.
ama bu masal ülkesi sadece;
açlık ve yoksulluk sınırının dışında kalan, işsizlik ve suç oranını istatistikler arasında öylesine görüp (hatta görmeyip) geçen, düşünmeyi ve yorumlamayı bilmeden öss, oks'de tükenen gençler ve çocukların okul önlerinde birbirini öldürmelerine anlam veremeyen, dağlarda birbirini vuran insanları birer sayıdan ibaret sayan ve sayıları hepi topu bikaç yüz bini geçmeyen insanlar için var.
geri kalanlar ise harcayan ve harcananların meydanı.
harcayanlar düzenden memnun oyunlarını kendi kurallarına göre ve de hakkını vererek oynuyorlar.
harcananlar, sadece harcanıyorlar.
dilenen (aslında lutfedilen) özür ise, kafasına göremediği bi odunla fazla sık vurulduğu için kıpırdanmaya başlayan toplumun, yine o odunu tutan el tarafından okşanıp yatıştırılma çabası.
bi gün masal biter mi? o odun el değiştirir mi?
hayır!
ama belki?
hayır...
