kürtçe sorunu şovenizm, milliyetçilik gibi ilkelerden ve ilkelliklerden uzaklaştırıp kültürel ve bilimsel temeller üzerine oturtulduğu vakit anlam ve çözüm kazanabilir.
olay burada bir dilin konuşuluyor olmasından öte yazılı bir hale yani eğitim dili haline getirilmek istenmesidir. eğitim diline dönüşmeyen dil de zaman içinde egemen dillerin de baskısıyla körelir. ki ülkemizde de kürtçe üzerinde bu yaklaşım tarzı ile bilinçli bir politika yürütülmektedir. zira oktay sinanoğlu da ''bye bye türkçe'' kitabında bu tezi doğruluyor ve eğitim dili olmayan bir dilin yok olma tehlikesi altında olduğunu da ekliyordu. ayrıca kürtçe konuşma oranı genç kuşaklara geldikçe de azalmaktadır. kürtçe yayınların ulaştığı insan sayısı sınırlıdır. ve tc bunların ulaşmaması için elinden geleni yapıyor. kürtçe yayın yapan gazeteleri ve internet sitelerini kıytırık mahkeme kararlarıyla kapatıyor. bunlar bilinçli politikalar.
hindistan'ın hintçe, ingilizce, bengali, marati, tolugu, urdu, tamil, bıharı gibi dillerin içinde bulunduğu 15 resmi dili vardır. italya'da italyanca, kuzeyde almanca, fransızca ve slav diller resmi dil statüsündedir. örnekler bu şekilde çoğaltılabilir. kaldı ki kürtlerin istediği de dillerin resmi dil olması değil, eğitim dili olmasıdır. ki bunun için de çok haklı sebepleri vardır. bunları da yukarıda açıkladık.
eğitim dili olmasını da geçtik bir Kürt'ün kürtçe konuşmasının büyütüldüğü bir memlekette yaşıyoruz. halen metropollerde kendi aralarında dahi kürtçe konuşan insanlara yönelik linç girişimlerinde bulunuluyor. bunlar yadırganıyor. bu ibişler kürtlerin kürtçe konuşmasının kendilerinin türkçe konuşması kadar normal bir durum olduğunu idrak edemeyecek kadar cahil ve tahammülsüzdürler.
neymiş türkiye türklerinmiş. ulan ibiş at ve eşek sırtında orta asya meralarından geldiğini ne çabuk unuttun? senin türkçe konuşma, anadilinde eğitim alma, bunun üzerinde akademik çalışmalar yapma, eserler yayınlama hakkın varsa bir Kürt'ün de vardır.
