allah'ı sürekli, bir kanepeye uzanmış, elinde her şeye "ol" komutunu veren bir değnek ile, ak sakalını sermiş, uzun saçlarıyla oynayan, sıradaki rahmetliyi lokma tatlısı yiyerek bekleyen bir dede olarak düşünen kişilerin ortak sorunsalıdır.
her varlığı, insan beyni denen, gördüğünden, duyduğundan, sandığından ötesine geçemeyerek, türlü hatalar yapmaya elverişli bir beceriyle donanmış işleme organıyla, hiç görmediğinden, aklında yarattığı kadarıyla bir kaba sığdırıp "lan ben düşündüm de, böyle bir varlık nasıl böyle şeyleri yapsın? kesin uzaylılar abi" diyebilecek bir insanoğlunun büyük gafletidir. hiçbir dine dayanmadan denebilir ki, e anasını satayım, dünyada olmayıp da var olduğu iddia edilen varlıklar fareler olsa "bizi dünyaya fareler mi yolladı" diyecektiniz? yaratıcıyı dünyevi duyu organlarıyla algılamak beklenmemeli.. bir sonraki sistemin 100 ışık yılı olduğu bir evreni yaratan herhangi bir "şey", izin verelim de bizim sandığımız yollarla var olmasın..
