"peki ben insanlara hakettiği değeri gösteriyor muyum?" diye düşündükten ve cevabında evet bulduktan sonra sorun edilebilecek olumsuz hissiyat.
yıllarca hep bu soruyu sormadan yargıladım insanları. en yakın arkadaşlarıma ve sevgililerime çok değer verdim ve beklediğim karşılığını alamadım çoğu zaman. ama son zamanlarda öyle bir diyaloğa kulak misafiri oldum ki o kızdığım insanlardan ne farkım varmış dedim. sınıfta çokça zaman geçirdiğim bir kaç arkadaşım toplanmış benim onlarla zaman geçirmekten kaçındığımı , onların önemsediği kadar önemsemediğimi bu durumun ne kadar hayal kırıklığına uğrattığını konuşuyorlardı. ilk başta "nası laan hayır olur mu öyle şey ?!"diye inkar ettim ama oturup düşündüm gerçekten de çok odunluk yapmışım. "nasıl olsa üniversitede insanlar zaman geçirmeye bakıyolar , bağlanmayacağım kimseye onlar nasılsa ben de öyle" gibi saçma bir felsefeyle yakından olduğu kadar da uzak gitmişim. hepimizin önemsediği şeyleri önemsemiyor gibi yapmışım. saçma bir götü kalkık ayaklarına girmişim. neden çünkü öyle daha az acı çeker insan.
işte daha az nasıl çekersek öyle davranıyoruz bencil insanoğlu olarak. bu işin doğasında bu var. öncelikle kendine bakmalı insan ve ona değer verenlerden başlamalı önce.
