evden dışarı adım atmak.ben bilmezdim kaldırımların bu kadar ıslak olduğunu.yağmur yağdığında anoraklarına sığınan belediye işçileri bile burnumda tüter olmuş.ikinci sınıf bir valizde yaşlanan kotlarımın adedi hayrete düşürdü beni.etajerde güvelerle boğuşan çorapların ''kaç zamandır'' giyilmediğine takıldı kaldı kafam...''yerimiz mi dar çıkıp dolaşalım.'' diyen babayiğitlerin hayalet oluşundan mıdır nedir bilemedim bir çıkıp dolaşasım geldi.koyu kapalı havanın getirdiği duygusal sendrom dolmuş her yerim.bir silkelendim, üzerimden binlerce yorgunluk ve melankoli düştü yere.bense sadece böceklerin kış uykusuna yattıkları botuma sondajladım ayağımı.televizyon ve bilgisayarın ''gitme sen, bağımlısın,bize alıştın' çığlıkları sikimde olmadı,cayır cayır vurdum kapıları çıktım.alışkanlıklara siktir çektikçe özgürleşir insan ya ''brell'' derdi remzi usta unutmadım...
evden dışarı adım atmak.meğer eski tadım kalmamış.kurutulmuş elma kabuğunu yalayan itler gibi yaladım sokakları.özlemişim (lan)) durakta beklerken sigara içmeyi, özlemişim sigara yasağına takılan tiplerin bakışlarını, özlemişim eskici nin el arabasını inatla itişini,
tramvayın kapısında sıkışan hödüklerin ettiği küfürleri özlemişim...
evden dışarı adım atmak.eve döndüğümde bir kedim bile yoktu ama içim bir güzel orman olmuştu.aklımın iklimi değişmiş, yüreğim akdeniz olmuştu.bunun adı evden dışarı adım atmaktı.paçalarına kadar ıslanmak, mutfaktaki tencereye dudak bükmekti.her gidiş kapı aralığından geri dönmekti zaten.sakallarıma kadar sırılsıklam olmuşken,salondan gelen sesler ve evin metruk halısına kayarken aklım birden üşüdüm,soğudum ''aşk haftasonu,bugün günlerden salı'' diyip geri dönmek istedim.evden dışarı adım atmak, evden soğumak genzime kaçmıştı oysa..
