çocukluğumdan beri, özellikle bir kişinin etkisinde kalmadan kendiliğimden sevip tuttuğum bir takım. geçip giden öğretim yıllarındaki arkadaşlarla aaa nasıl yendik, şampiyonuz bu sene, lay lay lay türünden muhabbetlere girmişliğim de vardır. ancak futbol da diğer sporlar gibi bir oyundu nihayetinde benim için hep. futbol yüzünden küsen, kavga eden koca koca adamlara güldüm hep. hiçbir dönem beşiktaş'ın ilk onbirini sayamadım hiç. oturduğumuz mahallede bizzat bir futbolcudan dayak yemiş bir komşuma üzüldüm sadece bu oyunu bu kadar ciddiye alışına. ama şunu farkettim ki son zamanlarda, futbol kimileri için o kadar da basit bir oyun değil . bir takımın taraftarı olmak başka birileriyle kan bağına sahip olmak gibi düşünüyor kimileri. beşiktaşlıyım dediğiniz anda ise futbol severlerin o baştan sona ya hep ya hiç tavırlarıyla karşılaşmıyorsunuz tuhaf bir şekilde. diğer takım taraftarları birbirlerinden neredeyse nefret ederken, beşiktaş taraftarı olmak mahallenin hep sevilen çocuğu olmak gibi birşey gördüğüm kadarıyla.
