Bana Çanakkale'yi, Başbuğ Bozkurt Atatürk'ün çanakkale zaferini hatırlatan herhangi bir Türkü dinlediğimde, Herhangi bir şiir okuduğumda moralim bozulur, birçok zaman ağlayacak duruma gelirim ve bu zamanların çoğunda da ağlarım.
Bana Kırım'ı, Kırım Sürgününü hatırlatacak, hayatımda hiç görmediğim Aluşta kıyılarını hayal ettirecek, Numan çelebi cihan'ı hatırlatacak herhangi bir şeyde de moralim bozulur, duygusallaşırım, duruma göre ağlarım.
Keza türkistan'ın öte kısımlarını da.
Türk insanının duygularını, O duygularının nasıl olduğunu, nasıl olduğunu Türk düşmanı vatansız it-köpek sürüsü bilemez anlayamaz. Ülkenin, diğer Türk ülkelerinin bu hale gelmesine hiçbir şey yapamayan Türk insanı Kutsal Ayyıldızın, Onun yegane hizmetkarı Mustafa Kemal'in huzurunda elbette ki duygulanacaktır. Yeri gelir içlerinden Türklüğün bu hale gelmesindeki çaresizliklerinden dolayı hiçbir şey yapamayanlardan en fazla Atasından, Tanrısından, BAyrağından utanan Ağlar. Bu Başbuğ Bozkurt Atatürk'ün ölümüne üzüntü değildir. Bu Türklüğün aldığı her yaraya karşı üzüntüdür. Bu normal vatandaş olarak ellerinden bir şey gelmemesine karşı üzüntüdür.
Bu girdiyi küfürle sonlandırmak istemiyorum.
Lakin yapılan yorumları gördükçe Vatansız, aşağılık gayri Türk olmadığıma Tanrı'ya dua ediyorum. soysuz Türk düşmanlarının Türk insanının yaşadığı hiçbir asil duyguyu yaşayamadığı için Türk'e tarih boyunca egemenlik gücü veren Türk olduğuma şükrediyorum.
